Covid sza­leje, ludzie sza­leją i pogoda też zaczyna dawać popa­lić. Angiel­ska jesień wcale nie zapo­wiada się w paste­lo­wych, cie­płych bar­wach. Raczej spo­dzie­wam się desz­czu, wia­tru i jesz­cze wię­cej desz­czu. I to przez kolej­nych kilka mie­sięcy. O śniegu zimą mogę poma­rzyć, a jesienna pogoda trwać będzie mniej wię­cej do kwiet­nia — jeśli dobrze pój­dzie. Wspo­mi­na­łam, że uwiel­biam angiel­ską pogodę?

Za oknem wpraw­dzie teraz nie pada, za to sły­chać syrenę prze­jeż­dża­ją­cej gdzieś nie­opo­dal karetki, a to przy­po­mniało mi wyda­rze­nie sprzed kilku tygo­dni. U sąsia­dów impreza, o któ­rej nikt by się nie dowie­dział, a na pewno nie prze­jął, gdyby nie nagłe poja­wie­nie się na ulicy o dru­giej w nocy jed­nego z gości. Nazwijmy go Śpie­wa­kiem, bo od tego się zaczęło. Potem była kłót­nia z pró­bu­jącą go uspo­koić kobietą.

Kolejny tydzień z koronawirusem w tle dobiega końca. Pierwsze dwa tygodnie, gdy musiałam pracować z domu, do łatwych nie należały. Już kiedyś tak pracowałam, jednak było to tylko pół etatu. Gdy okazało się, że wysyłają mnie na postojowe, myślałam, że zajmowanie się domem na pełen etat nie będzie takie ciężkie. W końcu pracowałam i zajmowałam się domem bez większych problemów. Teraz powinno być łatwiej. 

Cholera, przyznaję bez bicia, nie mogłam się odnaleźć. Nagle mój poukładany świat legł w gruzach, rozbił się na tysiące kawałków i pogodzenie prania, prasowania, zrobienia obiadu, zajęcia się rodziną, wyjścia z psem, wydawało mi się niemożliwe. Chciałam, by wszystko było ogarnięte, a co rusz musiałam coś dosprzątać, bo dom jakby żył i sam się brudził;)

Wiem, jak to brzmi teraz, ale cztery tygodnie temu czułam się, jakby mnie ktoś wyciął ze zdjęcia i próbował wkleić do innego. Z każdym kolejnym dniem było gorzej. Byłam coraz bardziej chaotyczna, a przez to miałam wyrzuty sumienia, że sobie nie radzę. Ciągle byłam zmęczona i rozdrażniona.

Dwa kolejne rozdziały „Naznaczonej” dodane. Kiedy zaczynałam pisać „Naznaczoną”, chciałam, tylko by bawiła czytelników. Przerażające jest, ile lat musiało minąć, by powstał ostatni rozdział, bo w końcu mogę powiedzieć, że rozdział trzydziesty ósmy jest gotowy. Jeszcze trochę potrwa, nim tu trafi, w końcu musi odczekać swoje, przejść przez końcowe poprawki i korekty. Ale jest, to najważniejsze;) A w głowie już kiełkuje kolejna część i już nie mogę się jej doczekać. Tylko czas, oby ten znalazł się w wystarczającej ilości. Mam cichą nadzieję, że ktoś przeczyta „Naznaczoną” do końca i faktycznie przyniesie trochę rozrywki. Byłoby fajnie;) Tak to już jest, gdy pokazuje się innym to, co się stworzyło, bez profesjonalnej korekty, którą mogą poszczycić się papierowe wydania. Zawsze znajdą się niedociągnięcia, chociażbym czytała tekst po sto razy, coś ominę, czegoś nie zauważę. Mam nadzieję, że w „Naznaczonej” nie będzie tego za wiele. Lecę poprawiać kolejny rozdział. Miłego obcowania z „Naznaczoną”.

Coraz więcej znajomych pyta jak my sobie tu w Anglii radzimy i czy jesteśmy źli na premiera, że tak późno zawrócił z błędnie przyjętego kursu. Jakie jest podejście Anglików do pandemii i czy nie boimy się nadchodzącego kryzysu?

Nie ukrywałam, że podejście Borisa Johnsona na początku mnie zmartwiło. Pisałam o tym tutaj. Nie mniej od tego czasu sporo się zmieniło i to tylko na lepsze i za to trzeba go pochwalić. O tym pisałam tu. Oczywiście to o czym wspominam w tekście wynika z mojego i moich najbliższych doświadczenia. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie bagatelizował, podważał czy wyśmiewał obecną sytuację (patrz tutaj) Zawsze znajdzie się grupa ludzi, którzy czują się ekspertami we wszystkim i niewiele można na to poradzić.

Dziękuję Wam! Tak po prostu i z serca. Dziękuję wszystkim, którzy w tych ciężkich czasach potrafią być bohaterami. Pracownikom NFZ/NHS, sprzedawcom w sklepach, policjantom, kierowcom, śmieciarzom, reporterom, wolontariuszom i wielu innym ludziom, których pracy nie widzimy, ale odczuwamy ją każdego dnia i dzięki nim możemy bezpiecznie siedzieć w domach pracując, oglądając telewizję i czekając, aż całe to szaleństwo dobiegnie końca. Dziękuję Wam!