Droga Śmierci
Nie dotykaj mnie proszę
Nie zabieraj mnie jeszcze
Nie wysuszaj krwi mojej
Zostaw w płucach powietrze
Pozwól cieszyć się słońcem
Od traw pyłków wciąż kichać
Narzekać, zazdrościć, nie lubić
Do niemożliwego też wzdychać
Pozwól bawić się słowem
Cierpieć ze złamanym sercem
Płakać, śmiać się i kochać
I czerpać z życia najwięcej
Proszę Cię dziś całą sobą
Chcę jeszcze bawić się deszczem
Chcę czuć łzę słoną w ustach
Więc nie zabieraj mnie jeszcze
Z wyrazami szacunku
Ja
Apel! (ponadpartyjny i ponad czasowy – bez wskazania konkretnej „władzy”)
Rządzący, rządzący, rządzący mili
Co wyście z nami znowu porobili?
Ci nowi, ci starzy, wielkiej zmiany nie ma…
Tam trzęsła, tu się trzęsie pod nogami ziemia
Źle było wtedy, źle jest także teraz
I się rozprzestrzenia jak jasna cholera
Polak Polakowi znowu wilkiem stoi
Już się nikt nikogo w tym kraju nie boi
Nie ma już świętości, bo każdy jest święty
Jeden przez drugiego chce być wniebowzięty
Z innych się śmiejecie, chociaż się nie znacie
Z tej prostej przyczyny, że się nie słuchacie
Posłowie, posłowie, posłowie mili
Otwórzcie oczęta, bo będziecie „byli”
Czy z lewa, czy z prawa, czy z samego środka
Stańcie się jednością, jak nić z kołowrotka
Bo to nie wasz folwark, to jest państwo nasze
A wy tak robicie, jakby było wasz
Zamiast się pogodzić, wyście pokłóceni
A wzajemna niechęć niczego nie zmieni
Ugryźcie się w język dla większego dobra
Zmiana nastawienia bardzo by pomogła
I zamiast pogardy bądźcie wreszcie mili
Byście własnym jadem Polski nie zniszczyli
Polacy, Polacy, Polacy mili
Na co myśmy znowu w kraju pozwolili?
Teraz jest zgrzytanie, teraz jest płacz
Trzeba było dupy ruszyć, a nie teraz bać
Bo ci tam na górze wszyscy tacy sami
Obiecują złote góry, by ludzi omamić
A Polak po szkodzie niby mądry taki
Szkoda, że naiwne zawsze są Polaki
Chociaż tą naiwność można wytłumaczyć
Ciężko decydować, gdy Polska w rozpaczy
Wtedy w każdym słowie widzi się nadzieję
Że w końcu będzie lepiej, że świeżość powieje
Kochani, kochani, kochani moi
Idźmy już bez fochów wszyscy na wybory
Nie liczmy na innych, nie czekajmy cudów
By świat ze swym wścibstwem nie prał naszych brudów
Tego życzmy sobie rodacy przemili
Byśmy raz kolejny mądrzejsi już byli
Byśmy wchodzić w kłótnie dzisiaj już przestali
Razem żeśmy silni, a osobno mali
Ostatnie życzenie już na koniec pieśni
Byśmy doświadczenie z tej lekcji wynieśli.
Serce
Nie wiedzieć czemu, w czarnym odmęcie,
przy bramie głównej zostało me serce.
I leży tam nadal takie ospałe,
dziwnie przebrzmiałe i tak bardzo małe.
I topi się ciągle, choć nie ma powodu,
krew w nim nie pulsuje, bo jest całe z lodu.
I boi się chyba, że dwie męskie dłonie
odnajdą je w końcu i serce utonie.
I miłość rozgrzeje te serce od nowa,
A serce się lęka i dlatego chowa.
Jeszcze jeden płomień, rysa jeszcze jedna
Serce się roztopi, a ja będę biedna.
Biedna i samotna, gdzieś na stacji życia,
Muszę je ochronić, to kwestia przeżycia.
Odnajdę więc szybko moje biedne serce,
by zamknąć na wieki w diamentowej butelce.
Ja
Kto czyta książki, żyje podwójnie.
Blog książkowy, recenzje, książki
Wiersze, powieści, opowiadania, felietony, wydawnictwa, zapowiedzi wydawnicze,
zakupy,wakacje ,fajne miejsca
Próba skomentowania dzisiejszego świata zamknięta w 300 słowach.
Krolikpoberlinsku
Z przymrużeniem oka.
*.*.*A N K A*.*N I S Z T U K*.*.* 