Max

Patrzę na Mię, na jej ciało nie­da­jące żad­nych oznak świa­do­mo­ści i pierw­szy raz cie­szę się, że Alex podmie­nił serum. Ta myśl ściera się z moją zło­ścią na niego, z nie­na­wi­ścią, jaką czuję do nich wszyst­kich, a jed­nak, gdyby nie to, nie byłoby Mii tutaj i mnie pew­nie też by nie było.

– „To naprawdę ty. ” – Myśl poja­wia się w mojej gło­wie i wiem, że ona ją czuje i poznaje. Cie­szę się, że jest, że mogę się z nią poro­zu­mieć, że nie jest już tylko bez­władną rośliną. – „Nie wie­rzę” – uśmie­cham się, mimo że Mia nie widzi tego.

– „Pra­wie” – odpo­wiada w ten sam spo­sób, w jaki zada­łem jej pyta­nie. Wystar­czy nam dotyk, by nasze myśli łączyły się ze sobą. – „Jesz­cze odro­binę mi bra­kuje”. – Czy ona się śmieje?

– „Prze­pra­szam…” – rzu­cam, chcąc wszystko wyja­śnić.

– „Prze­stań” – prze­rywa mi, jakby wie­działa, co chcę powie­dzieć. – „To nie twoja wina. Nie mogłeś wie­dzieć, że nas zdra­dzą”

Czytaj dalej „Naznaczona: 26. Wyjątkowy” →

Alex

Ten dzień był męczący i najchętniej posiedziałbym przy łóżku Mii, ale muszę porozmawiać z dowództwem, a sądząc po wyrazie twarzy zebranych, to nie będzie miła rozmowa.

— Generale. — Niski, barczysty żołnierz, którego imienia nawet nie znam, wyciąga dłonie po moją broń. Zasady bezpieczeństwa bardzo poszły w górę, odkąd Mia jest w budynku. Martwi mnie to.

— Czekają na pana, panie Generale.

— Dziękuję. — Mijam żołnierza i kieruję się w stronę szklanych drzwi. Gdy w końcu wchodzę do Czerwonej Sali, wszystkie oczy skupiają się na mnie.

— Masz to? — pyta najwyższy z zebranych, Pierwszy Generał Ron Zalberg, mój przełożony.

— Tak.

Moja odpowiedź wywołuje zamieszanie, jakby nikt nie spodziewał się sukcesu misji, której podjąłem się cztery lata temu.

— A co z dziewczyną?

Czytaj dalej „Naznaczona: 24. Niezniszczalny” →